Jakoś tak ostatnio dziwnie się składa ale wyprawy są organizowane dosłownie z dnia na dzień. Nie ma nawet często kiedy zwołać większe grono. Ale cóż, dobrze że są!!.
A jeśli już o wyprawach mowa to przedstawiam Wam kolejna i zarazem pierwszą w 2004 roku wyprawę.
Czyli Wyprawa 17.
Jest 8 luty 2004 roku, miły niedzielny poranek. Pogoda zapowiada się świetnie – około 6st. C, troszkę wieje, czasami zaczyna kropić deszcz, jednak zaraz przestaje i zza chmurek uśmiecha się do nas, swymi cieplutkimi i jasnymi promieniami słoneczko.
Zbliża się godzina 10, dolałem już olej do silnika, wymieniłem zaczep ze zwykłej kulki na haubiczny. Punktualnie zjawia się mój brat i pilot – Paweł oraz pasażerowie – Gosia i Marcin. Czekamy jeszcze na Wojtka który miał do mnie przyjechać swym UAZem na wyżej wspomnianą godzinę.
Jest około 10.30 – dzwoni Wojtek, że padł mu akumulator – prosi o cierpliwość.
Jest około 11.00 – dzwonie do Wojtka i oferuje, że podjadę do niego i jakoś wspólnie odpalimy auto. Ruszamy...mija około 10 minut – dzwoni Wojtek, że już odpalił i czeka tylko na swojego pilota.
Zatrzymuje się i czekam, przód mojego UAZa wystaje z bocznego wjazdu na jakaś budowę niczym policyjny radar .
Jest około 11.30 – w końcu... jedzie Wojtek z Arturem. Jeszcze tankują gaz i wreszcie RUSZYLIŚMY.
Trasa jaka wyznaczyłem, to już tradycyjny szlak od Choroszczy (koło Białegostoku), w dół rzeki Narew, aż do jazu nieopodal wsi Rzędziany.
Z utwardzonej nawierzchni zjeżdżamy na zalane wodą łąki. Jest dość grząsko i bardzo mokro, trochę się obawiam czy na pewno brnąc dalej. Ale po konsultacjach z Pawłem, Arturem i Wojtkiem, stwierdzamy, że trzeba spróbować, ale w odpowiedniej odległości od siebie. Żółty UAZ z Wojtkiem i Arturem na pokładzie rusza pierwszy, ja za nim. Czasami po wodzie , czasami można wjechać na maleńkie wzniesienie.
|
|
|
|
Im bliżej rzeki Narew tym łąki staja się coraz bardziej podmokłe, bardzo często musimy wysiadać i sprawdzać podłoże – dobrze że mamy kalosze!!
|
|
|
|
|
|
|
|
Czasem dołki są płytkie ale czasami można trafić na coś głębszego
|
|
Mi jako pierwszemu udało się przejechać bez problemu, Wojtek, chcąc ominąć moje koleiny, pojechał po prawej stronie i choć głębokość była podobna to woda chyba dostała się nie tam gdzie trzeba...Ale udało się odpalić i ruszyliśmy dalej. |
Potem skierowaliśmy się w stronę znanych już trzeb brodów na starorzeczu rzeki Narew. I tu chyba była najlepsza zabawa. Bo choć od paru dni jest dodatnia temperatura to jednak dość grube tafle lodu zalęgają jeszcze gdzie niegdzie.
|
|
Pierwszy bród, przejechaliśmy bez większych problemów. |
|
|
Gosia może była tym trochę zdziwiona... |
|
|
Tafle lodu wywoziliśmy z rzeczki na mostach, drążkach itp. Artur z zaciekawieniem patrzył na chyba interesujący okaz zmarzniętej wody |
|
|
Kolejny bród trzeba było dokładniej zbadać. Dobrze że nieopodal były kładki. |
|
|
A w tym czasie Marcin z Gosią pozowali przy naszych autkach....Nie powiem Wam kto ładniej wyglądał....To tylko żarcik |
|
|
Artur ruszył pierwszy, i szło mu całkiem dobrze... |
|
|
... dopóki nie napotkał na duża krę, a do tego znowu woda dostała się tam gdzie nie trzeba. |
|
|
Panowie niestety ale musieli odczekać, aż woda odparuje |
|
|
Odpalili i podjechali... może ze dwa metry. Autko znowu zgasło. Jednak przez te dwa metry udało im się wskoczyć na krę.
|
|
|
|
|
|
A Paweł w tym czasie próbował zrobić coś ciekawego. |
|
|
Gosia mu to pokazała...???... |
|
|
Teraz powrót do auta, i moja kolej. |
|
|
Ja miałem znacznie łatwiej, gdyż lód został już po części rozbity. |
|
|
Pokonaliśmy już dwa brody, zostały jak się okazało jeszcze dwa. Czyżby Artur coś planował?? |
|
|
A teraz narada sztabowa, jak pokonać i czy w ogóle warto brnąć dalej? |
|
|
Wojtek z Arturem ruszyli przodem, a zaraz za nimi ja |
|
|
I ostatnia już głęboka woda. Marcin coś tłumaczy ale nie za bardzo wiem o co chodzi. |
|
|
Tak...Takim ludziom kiedyś stawiano pomniki...;) |
|
|
Artur sprawdza głębokośc... i choc zobaczył że jest za głęboko, to i tak pojechał przodem. |
|
|
Jednak ja najpierw wjechałem i zobaczyłem ze te jaśniejsze plamy to wcale nie piasek, a warstwa lodu pod wodą. |
|
|
Jak już wspomniałem Artur z Wojtkiem z impetem ruszyli przodem, krusząc tafle lodu. Przejechali najbłębszy odcinek, lecz autko znowu zaksztuciło się drobinkami wody...szkoda |
|
|
Zaraz za nimi ruszyłem swym Zielonym Uazem. Przejechałem bez żadnego problemu. |
|
|
Jak widać na załączonym obrazku – błotko, pogoda i humorki dopisywały. |
|
Teraz jechaliśmy pomiędzy starym, a nowym korytem rzeki Narew. Czasami woda przelewała się dosłownie przez wąski nasyp. Było bardzo ciekawie. Często musieliśmy wyskakiwać i sprawdzac teren przed samochodami. Poniższych zdjec chyba nie musze opisywać. |
|
|
|
|
|
|
No i przerwa serwisowa. Dolać oleju... |
|
|
...pooglądać piękna przyrodę i w drogę... |
|
|
...w kierunku jazu w Rzędzianach |
|
|
No i udało się – twardy grunt. Hmmm, czy oni coś pili?? |
|
|
Zwiedzanie zapory i opowieść o topielcach... |
|
|
No i kierujemy się ku cywilizacji. |
Pojechaliśmy jeszcze przez podbiałostockie wioski na punkt widokowy w Topilcu, ale niestety już Wojtka i Artura UAZ odmówił dalszej współpracy, tzn. odmówił tak częściowo, bo pracowały tylko 2 z czterech cylindrów. Dlatego też o dalszej jeździe w terenie nie było mowy.
A więc do domu, do cywilizacji, komputerów i telewizorów... aż żal wracać.
|
|
Ale jak sami widzicie nie było chyba tak źle, skoro Gośka dalej się uśmiecha do naszego fotografa |
Już się nie mogę doczekać kolejnego weekendu... dzwonie po znajomych i organizujemy kolejny wyjazd. Tym razem już trochę wcześniej by ludzie mogli się przygotować.
Foto: Paweł Ostrowski
Teks: Stefan Ostrowski (zielony UAZ)